Uzun vadeli bir ilişkiyi yürütebilmek zor iştir,çünkü bireyselikle (ben) birliktelik (biz) arasında ince bir denge kurmayı gerektirir.Bir taraftan,ayrı ve bağımsız bireyler olmak isteriz;diğer taraftan ,başka biriyle yakınlık ve bağlantı,ya da bir aile veya gruba ait olma duygusu peşinde koşarız.Çift ,iki yönden birinde dengeyi yitirdiğinde ,sorun doğar.

İlişkide yeterince biz yoksa duygusal boşanma olabilir.İki insan ,kişisel duygu ya da deneyimlerin paylaşılmadığı,boş kabuğa dönüşmüş bir evliliğin içinde,birbirlerinden soyutlanıp yalnız kalırlar.İlişkide kavga belki az yaşanır,ama yakınlık da o denli azdır.

İlişkide yeterince “ben ” yoksa kendi kimliğimizi ve yaşamımız üzerindeki kendi denetim ve sorumluluğumuzu yitiririz. Enerji,diğer kişi için var olmaya ve diğer kişinin farklı düşünüp davranmasını sağlamaya harcanır.Kendi sorumluluğunu üstlenmek yerine , diğer kişinin duygusal refahının sorumluluğunu üstlenme eğiliminde olur ve kendimizinkindende diğer kişiyi sorumlu tutarız.Bu şekilde ilişkilerde bir taraf diğerinin söylediklerine ve davranışlarına aşırı tepki gösterebilir,çok fazla kavga ve suçlama yaşanabilir.

Aşırı birlikteliğin bir diğer sonucuda itaatkar bir eşin egemen eşin gerçekliğini kabul etmesi nedeniyle açık tartışmaların yaşanmadığı eşlerin sanki aynı beyni ve vücudu paylaşıyormuş gibi davrandıkları sözde uyumlu bizdir.İki insanın tek bir insana dönüşmesi bizi savunmasız bir konuma düşürebilir,ayrılık durumlarında psikolojik yada fiziksel ölüme benzer duyguların yaşanmasına neden olabilir.Bu önemli ilişki bittiğinde elimizde tutunacak bir benlik kalmaz.

Hepimizin ,birbirini besleyip birbirine anlam katan birer “ben” ve “biz” e ihtiyacımız var.Bu iki güç arasındaki denge tüm çiftlerde sürekli hareket halindedir.Çiftlerin farkında olamadan koydukları yaygın çözüm kadının birliktelik erkeğinde ayrılık isteğini ifade etmeleridir.Ben ve biz olma arasındaki denge sağlıklı bir ilişkinin temel noktasıdır.